Czar lata.

W tą mokra, ciemną i zimną niedzielę zachciało mi się lata, z jego ciepłym, farelkowym wiatrem ( czyż "farelkowy" nie jest skojarzeniem stricte zimowym?). Z poranną świeżością, południowym prostopadle z nieba bijącym upałem i popołudniowym , rozleniwiającym, takim jakimś miodowym powietrzem o temperaturze ludzkiej skóry.
A noce-o, te są po prostu stworzone do miłości:) I nic dodać, nic ująć, jeśli chodzi o letnie noce.
My mamy to wielkie szczęście, że czeka gdzieś tam na nas nasza góra, zwana Łokciem. Znalazłam w necie jej zdjęcie , gdzie w całej swej niewielkiej, jak na górę, okazałości Łokieć bierze słoneczną kąpiel.
Fotografia autorstwa Plastiche.





I takie, gdzie ta sosna za murem cmentarza i krzaki poniżej to nasza działka. Zdjęcie autorstwa Joanny Krawczyk.





Do zobaczenia latem, Łokciu.