Koty i psy.

Jak wiadomo, nie mieszkamy sami. Nasze trzy koty i dwa psy zajmują całkiem sporą przestrzeń w małym, sześćdziesięciometrowym domu. A ja-no cóż, nie jestem słodką pańcią, co to nie wyrzuci kota z fotela, jeśli ma wielką ochotę na tym fotelu usiąść. No nie zawsze, prawdę mówiąc, czasem futrzak mnie czymś przekona, ale często bywam bezlitosna. Ostatnio znajoma, która pierwszy raz widziała mnie wprowadzająca subordynację za pomocą ściery powiedziała nieco oburzona"Nie wiedziałam, że jesteś TAKA." A ja jako dziecko często bywałam na wsi i przesiąkłam życiowym i pragmatycznym podejściem do zwierząt. Moje psy nigdy nie leżą na łóżku czy fotelu, bo tam ma być czysto, koty nigdy nie chodzą po stole. Przynajmniej przy mnie, choć czasem mam wrażenie, że ze stołu sfruwa jakaś mgła, kiedy wchodzę do kuchni, ale to na pewno tylko wrażenie...
Podłogę muszę myć dwa razy w tygodniu, odkurzać co drugi dzień, forsy na żarcie idzie mnóstwo a bynajmniej delicji w miskach nie ma. Jak które zachoruje na koncie pojawia się debet. Czasem mocno mnie to męczy i wkurza. Ale też nigdy nasze zwierzęta nie są głodne, a w niedzielę zawsze dostają bonus smakowy, musi być i już. Zwierzę to stwór boski jak i my, musi mieć święto jak i my.
Często obserwuję te domowe futrzane dziwa, bo dziwami są, zaskakują mnie cały czas. Np. jak kot rozmawia z psem. Pies leży, podchodzi do niego kot.




Pies wali, wg. kota, wściekle ogonem po bokach. Kot, wg. psa warczy zajadle. Ale puenta jest zupełnie niespodziewana." Mogę się przytulić?" Pyta kot. "ONA(czyli ja) znów nie ma czasu".


"A przytulaj się, odpowiada pies, dla mnie tez nie ma czasu. Mogę ci nawet wylizać pysk i powygryzać pchły".
"Nie mam pcheł, ale po prostu się przytulę, koleżanko. Masz taki wielki, ciepły łeb".To są przyjaciele , Folga i Dyzio. A na pierwszym planie zestaw"Młody Ratownik Górski." Pewnego człowieka, zafascynowanego tym zawodem...

Można by było pomyśleć, że w domu ze ścierą i niepodważalnymi zakazami czworonogi są zestresowane. A mi się wydaje , że jeśli czują silnego człowieka, to są rozluźnione, bezpieczne. Zaopiekowane.
Ciągle natykam się na takie widoki:To ostatnie to nie jest porzucone przez złego człowieka kocie truchło. To Locia podczas poobiedniego relaksu.

I się uśmiecham. Bo to odkurzanie, mycie, ścierę, mnóstwo forsy zamieniam na prawdziwy , szczery uśmiech ( bo ręczę, że jak najbardziej można się uśmiechnąć do kota) , na spokój , którego dostarczają zarówno słodko śpiąc, jak i będąc ochroniarzami w nocnym lesie, do którego dzięki psom w końcu często się sama wybieram.
No i czy nie warto? Czyż to nie prawdziwie pragmatyczne ?
;)