Poniedziałek na dwa sposoby

Można tak:
A. "O cholera, znów poniedziałek, bleeee, ale mi się nie chce, tyle dni do soboty, nuda, nuda."
B: "Poniedziałek, fajowo, coś się zaczyna, a jak zaczyna to i się wydarzy, nie mogę się doczekać."
Tak siedzę nad kawą i zastanawiam się , którą opcję wybrać. Na razie wybieram powolny start, czyli wpis na blogu, z oknem po lewej, przez które widzę bawiące się konie. I te podskoki, tulone uszy, markowane gryzienie i kopanie, brykanie. Stare to i wielkie, a zachowuje się jak stado szczeniąt. Jeden jest nieruchawy, mały, kudłaty, rudy i tłusty. Stoi na środku jak pomnik i żuje.

Tak sobie czekam na firmę budowlaną, która ma podobno dziś przyjechać. Zgodnie z sms-em mają wg. mnie jeszcze 10 minut. A zgodnie z Polską Nieformalną Normą Budowlaną 10 dni.
Budowa jak wyglądała, tak wygląda. Czarny obelisk na wielkiej półpolanie. Od listopada tak samo Nadzieja mnie jednak nie opuszcza, wszak firma ma jeszcze 6 minut. Ufam.
Buachacha.
No dobra, dosyć tych żali. Ten dom i tak powstanie, to akurat wiem na pewno.

Dziecko mi sie zmienia. Jak doroślenie na tym polega, to ciężko bedzie. Dziecko negocjuje wszystko. Picie, jedzenie (i tu niespodzianka, ale ono chce jedzenie, a ja mu nie daję, bo zaczynam sie obawiać otyłości u Rochanka), wstawanie, spanie, ubieranie , rozbieranie, skręcenie w lewo, prawo, prosto, wszystko. Ostatnio sieje grozby, że np. "Tatuś ciebie zostawi (czyli mnie, mamusię) i pójdzie pracować do innego domu, nie będzie z tobą ożeniony , znajdzie sobie nowa młodą pannę. Jak będziesz taka." Czyli jak będę kapralem. Wybrałam, zmuszona koniecznością formę domowego kaprala, bo słodycz i dobroć wraz z tłumaczeniem nic nie dawały. Czasem , jak już Młodzieniec doprowadzi mnie do pasji, w ręce czuję taki prąd, który chce tę rękę wyrzucić w powietrze w taki sposób, aby dłoń wylądowała z klapsem na czyimś tłustym tyłeczku. Fizycznie to czuję. Udaje mi się powstrzymać ten prąd, muszę mieć gdzieś tam niezłe oporniki.
Albo to po prostu Roch jest Opornikiem. Jednym wielkim Opornikiem;)

Firma ma 5 minut spóźnienia.

Jakiś czas temu jechaliśmy z Rochem autobusem z przedszkola. Naprzeciw siedział falenicki żulik. W Falenicy jest ich sporo. Roch opowiada, co miał na obiad.
-"Mięsko, ziemniaczki i taka kapusteńka malutka, kapustunia malusieńka, kapustenieńka zieloniutka jak zabawkowa, kapusteczka kapuścineczka..."
-"Brukselka", wychrypiał żulik, bo już nie zdzierżył.

Ale one się pięknie poruszają, te konie. Gdyby nie to piękno właśnie, ciężko by było, ale to piękno półpolany jest jak prozac czy inne inhibitory serotoniny. Żebym nie wiem jak była wściekła-uspakaja. Zawsze to czułam, wiedziałam. Miasto jest fajowe, szczególnie takie ogromne, ale pod bokiem, wedle potrzeb, a nie jako coś, co mnie otacza.

Zadzwoniłam do firmy. Jada, jadą. Utknęli na mieście z podwaliną. Przewiezienie kilkumetrowych belek modrzewiowych przez Wawę o tej porze w poniedziałek nie jest sprawą prostą. To jestem w stanie zrozumieć. No to czekam.

Postanowiłam obrać poniedziałkową opcję B.
A niech tam.

PS. Nie wiem, o co chodzi, ale zablokowało mi komentarze. Wasze widzę, ale nie mogę odpisać. Pojawia się biała tablica, na górze dziwny link i tyle. Tak czy inaczej za komentarze bardzo dziękuje , zawsze mile widziane:)