Romantycznie.

Ostatnio u nas w domu jest bardzo romantycznie. Codziennie wyłączają prąd i siedzimy sobie przy świecach. W związku z okresem przed świątecznym to dobra metoda na unieruchomienie rozszalałych gospodyń za pomocą wyłączenia im mikserów, kuchenek, odkurzaczy, a w naszym wypadku także ogrzewania i wody. No i jak powyżej pisałam, siedzimy sobie tak spokojnie, zapatrzeni w okno, za którym widać krzątaninę wieżowcowych mieszkańców, ponieważ prąd znika tylko na naszej ulicy.
Raz tak zniknął, kiedy byliśmy w teatrze Buffo, oglądać Piękną Nataszę na naszym pojeździe. Z Rochem została Teściowa. Nagle w domu zapadła ciemność, piec się wyłączył, Teściowa wpadła w panikę. Roch ją zaczął uspakajać, obiecując rychłą wizytę pogotowia energetycznego. Kiedy jakoś doszła do siebie, mały mężczyzna stanął w ciemnościach przy oknie i tak z głębi serca wyrwało mu się cichutko "Kulwa mać".
Ostatnio znów prądzisko wywiało, kiedy w garach mi kipiało, piernik czekał na udekorowanie , ciuchy leżały nie wyprasowane a ja, marząc o kąpieli włączyłam mikser. I nastała ciemność. A właśnie, nie napisałam najważniejszego-za 2 godz. miałam być na przedszkolnej wigilii u Rocha, i to na tą okazje te gary, ciasta, kąpiele. Jak ta ciemność nastała, rozpłakałam się. Na prawdę inaczej to sobie wyobrażałam, przede wszystkim SIEBIE CZYSTĄ, WYPRASOWANĄ, PACHNĄCĄ. Po ciemku, z latarką w zębach dokończyłam dzieła kulinarnego, po ciemku zrobiłam makijaż, ciesząc się, że w gruncie rzeczy to mnie widzą, a ja siebie nie i mogę się łudzić żem cudna. Na sam koniec , malując w widmowym świetle latarki upiorną, bo podświetlona od dołu twarz ( ale miss wszechświata , kiedy podświetlić jej twarz od dołu też wyglądała by upiornie, prawda?;)), zobaczyłam kątem oka jak mój żakiecik, który miał być gwoździem, że tak powiem, wieczoru zsuwa się z klapy kibla wprost w biały , na szczęście czysty , ale beznadziejny do czyszczenia z ciemnobrązowego aksamitu pył kociej kuwety. To nie był miły wieczór.
Ostatnio przedmioty martwe mnie nie lubią. Dziś , wściekła, chciałam wyruszyć z awanturą do widzianego przez okno pogotowia energetycznego. W domu nie było od rana prądu, temp. spadła do 17 stopni, Roch miał wrócić z basenu i to zimno wcale nie było fajne. Wzięłam parę głębokich oddechów i pomyślałam, że teraz mam być jak nosorożec, który zaraz rozniesie w pył niekompetentnych speców od kabli. I ziuuuu, zapięłam zamek w kurtce. I natychmiast pośrodku zrobiła się dziura, jakby mi ktoś rozpruł kadłub. Wypadł, jak trzewia , szalik. Koło szyi za to zrobiło się ciasno i nie mogłam tego zdjąć. W końcu zdjęłam, przenicowując to na drugą stronę i robiąc różne inne akrobacje. Rzuciłam cholerstwem i wzięłam z szafy inną kurtkę. Oj, już solidnie wściekła. I ziuuuu, to samo. Znów dziura, znów trzewia. Znów atak klaustrofobii, jak to zdjąć. Nie zdjęłam. Zacisnęłam na brzuchu i tak poszłam. I uspokoiło mnie to. Dziwne. Czegoś było za dużo. I zadziałało jak przedawkowany lek-zmęczyło.
Panowie spece okazali się mili, życzyliśmy sobie wesołych świąt, prąd na razie jest.
Chłopcy wrócili z basenu, ja tu piszę , a w tle śpiewa kolendę Romantyczny Roch, miłośnik kolei.
"Oddawali swe ukłony pooo toooorzeeee..."